Ампір
Стыль ампір склаўся ў Францыі ў эпоху Напалеона Банапарта, а затым распаўсюдзіўся на шматлікія іншыя краіны. Адметныя рысы гэтага стылю — урачыстасць, пышнасць, масіўнасць буйных аб'ёмаў, багацце дэкору. Мастакі, якія стваралі творы ў стылі ампір, чэрпалі сваё натхненне ў элементах антычнага арнаменту. Матывы дэкору і архітэктуры ў мастацтве ампіру паўтаралі шмат у чым не толькі рымскія ўзоры, але і старажытнаегіпецкае мастацтва, у сувязі з егіпецкім паходам Банапарта. Для архітэктуры ампіру характэрны манументальнасць, геаметрычная правільнасць аб'ёмаў і цэласнасць (трыўмфальныя аркі, калоны, палацы). Парадныя палацавыя інтэр'еры багата ўпрыгожваліся маляўнічымі пано, навеянымі пампейскімі размалёўкамі, рэльефамі, якія нагадваюць егіпецкіх сфінксаў, вазамі, мэбляй і бронзай антычнага тыпу. Дэкор быў нярэдка перагружаны арабескамі, фантастычнымі матывамі з этрускага мастацтва і ваеннай атрыбутыкай рымскага паходжання (даспехамі, шчытамі, мячамі, вянкамі, геральдычнымі арламі і т. п.). Ампір праз пасродка шматлікіх атрыбутаў і знакаў сцвярджаў ідэю імператарскай велічы.
Росквіт ампіру назіраўся ў Францыі пасля буржуазнай рэвалюцыі. Натхнёныя ідэямі Давыда архітэктары Шарль Персье і П'ер Фантэн выконвалі ў гэтым стылі палацы і сядзібы Напалеона I (Мальмезон, Фантэнбло, Вярсаль, Луўр і Цюільры). Гэтым пафасным, раскошным стылем Напалеон спрабаваў паказаць не толькі веліч рымскай імперыі, але і правесці такім чынам паралель са сваім кіраваннем у французскіх валадарствах.
Пасля айчыннай вайны 1812 гады ампір з'явіўся ў Расіі і Беларусі. Ён асацыяваўся з багаццем і шыкам дваранскага саслоўя, паколькі патрабаваў самых дарагіх і прыгожых матэрыялаў.