Жыткавічы

Жыткавічы - горад, цэнтр Жыткавіцкага раёна Гомельскай вобласці. Жыткавічы знаходзіцца на адлегласці 237 км на захад ад абласнога цэнтра і ў 229 км на поўдзень ад г. Мінска. Праз Жыткавічы праходзіць аўтамабільная дарога P88 (Жыткавічы - Давыд-Гарадок- Верхні Церабяжоў) і ў паўночнай мяжы горада праходзіць шаша М10 (Селішча - Гомель - Кобрын). Праз горад таксама праходзіць чыгуначная галіна Гомель-Лунінец.

Упершыню Жыткавічы згадваюцца ў Літоўскай метрыцы 1500 г.. Тым часам у населеным пункце месцаваўся маёнтак Ажарынскіх, з 1581 г. дзейнічала царква Святой Троіцы . У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай у 1793 г. Жыткавічы ўвайшлі ў склад Расійскай імперыі. Насельніцтва мястэчка займалася галоўным чынам сельскай гаспадаркай, рамяством, лясной здабычай і бортніцтвам. У 1795 г. тут налічвалася 79 двароў, каля 470 жыхароў і маёнтак знаходзіўся ў валоданні Яленскіх.

У выніку пракладкі ў 1886 г. Палескай чыгункі мястэчка пачало актыўна расці - актыўна развівалася прамысловасць, з'явіліся прадпрыемствы перапрацоўкі драўніны і прадукцыі сельскай гаспадаркі. У 1872 г. ў Жыткавічах адкрылася царкоўна-прыхадская школа, якая месцавалася ў грамадскай хаце. У 1877 г. - земская народная вучэльня. Да пачатку XX ст. колькасць насельніцтва ў Жыткавічах перавысіла насельніцтва Турава.

1 студзеня 1919 г. Жыткавічы ўвайшлі ў склад БССР. 13 лютага 1918 г. Жыткавічы занялі нямецкія войскі, 4 снежня 1918 г. - бальшавікі, 27 жніўня 1919 г. - польскія войскі, 15 ліпеня 1920 г. - ізноў бальшавікі. На 1924 г. у мястэчку было 378 двароў. З 27 верасня 1938 г. Жыткавічы атрымалі афіцыйны статус мястэчка гарадскога тыпу. Падчас Вялікай Айчыннай вайны з 18 ліпеня 1941 да 6 ліпеня 1944 гг. Жыткавічы знаходзіліся пад нямецкай акупацыяй, падчас якой дзейнічала савецкае падполле. 19 лістапада 1971 г. Жыткавічы атрымалі афіцыйны статус горада.

Адной з галоўных славутасцей Жыткавіч з'яўляецца драўляная Свята-Траецкая царква, збудаваная ў неарускім стылі ў 1842 г. Да нашых дзён храм добра захаваўся.

Іншым важным храмам горада з'яўляецца царква Святы Параскевы Пятніцы. Першапачатковы будынак храма быў збудавана ў 1520 г., але згарэў падчас пажару ў 1975 г. На месцы старога храма ў 2003 г. быў збудаваны новы храм.

Гераічнасць жыхароў горада ўвасоблена ў помніку М. Марозу, які ў 1977 г. вынес з бульбянога поля, дзе працаваў са сваімі таварышамі, снарад, пакінуты з часоў Вялікай Айчыннай вайны. Коштам свайго жыцця ён выратаваў жыццё таварышам і калгасную тэхніку.