Дукора

Дукора – аграгарадок ў Пухавіцкім раёне Мінскай вобласці. Дукора знаходзіцца на адлегласці ў 30 км ад Мінска, размяшчаецца на рацэ Свіслач. Праз аграгарадок праходзяць аўтамагістраль М5 (Мінск-Гомель), якая з'яўляецца часткай пан'еўрапейскага транспартнага калідора, а таксама аўтамабільная дарога Р69 (Смалявічы - Смілавічы - Правдинский - Шацк).

У XVI стагоддзі тэрыторыя сучаснай Дукоры знаходзілася ў складзе воласці Бакшты і прыналежала Кезгайлам, з 1554 годзе - у валоданні іх нашчадкаў па жаночай лініі: Завішай і Шематаў. Першае пісьмовае згадвае пра Дукору датуецца 1582 годам. Тады ж згадваецца мясцовы сельскі старац Еська Юр'евіч. Пад 1592 і 1 595 гадамі ў якасці якасці ўладальнікаў селішча згадваюцца Ян і Вацлаў Шеметы, стараста — С. Мазоўка. Пазней уласнікамі маёнтку сталі Агінскія. Апошнім уладальнікам Дукор з роду Агінскіх быў гетман Міхал Казімір.

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай у 1793 годзе Дукора апынулася ў складзе Расійскай імперыі. У 1800 годзе Дукора складалася з сядзібы, невялікага мястэчка; мела царкву, яўрэйскую школу, каменны касцёл; штогод праводзіліся 4 кірмашы. У 1-й палове XIX ст. у Дукоры быў пабудаваны каменны палац, у гэта ж час працавалі цырк з замежнымі акцёрамі, аркестр, бібліятэка. У Першую сусветную вайну ў лютым - снежні 1918 года Дукора знаходзілася пад нямецкай акупацыяй. 1 студзеня 1919 года населены пункт увайшоў у склад БССР. У жніўні 1919 - ліпені 1920 года Дукора знаходзілася пад польскай уладай. Пазней Дукору паўторна ўключылі у склад БССР, дзе 20 жніўня 1924 года яна стала цэнтрам сельсавета. Статус селішча панізілі да вёскі. У 2000-е гады селішча атрымало афіцыйны статус аграгарадка.

Галоўнай славутасцю аграгарадка, дзякуючы якой ён здабыў шырокую вядомасць па тэрыторыі ўсёй рэспублікі, з'яўляецца Дукорскі маентак. Тут асаблівым чынам шляхецкі побыт старадаўняй сядзібы пераплёўся са звычайным жыццём сучаснага чалавека.